Beste familie en vrienden,
Elke zomer komen mensen van heinde en verre naar de Griekse stranden. Voor veel mensen is een duik in zee de enige manier om het hoofd een beetje koel te houden in de zomerse hitte. Maar voor iemand die nooit heeft leren zwemmen of voor wie de aanblik van water traumatische ervaringen oproept, voelt de zee meer als een onbekend, angstwekkend gevaar.
“Ik heb er een hekel aan als ik naar de zee kijk
en het een kalme en rimpelloze watermassa is,
levenloos en zonder emotie.
Het voelt als mijzelf.”
-Maddi (15)
Als het schooljaar ten einde komt en de zomer voor de deur staat, krijgen we steevast het verzoek om een dagje aan het strand te organiseren. Er zijn grootse ideeën voor een partijtje strandvolleybal en een Iraans/Afghaanse picknick. De dag er voor gaan we tellen: wie gaat er mee, wie moet nog toestemming vragen, wie heeft een badpak of korte broek nodig, wie wil zwemmen?
Als we om zeven uur langzamerhand de art class afsluiten hebben de meeste van de twaalf meiden toegezegd om te willen proberen te zwemmen, soms voor de eerste keer. Ze beloven hun eigen badpak mee te nemen. De volgende dag rond 11 uur, als we op het strand aankomen, is er duidelijk iets veranderd. Met een beetje geluk hebben een of twee van de meiden hun badpak mee en zijn klaar om te zwemmen.
De anderen hebben van alles aan: van korte broek en shirtjes tot corduroy broek en flanel laagjes - de hele garderobe is vertegenwoordigd.
We beginnen de dag in de schaduw van de dennenbomen op ons picknickkleed. Om de beurt delen we iets moois en iets moeilijks van de afgelopen week. Een jonge vrouw, Jenna, valt op door haar lange haar dat fladdert in de wind, haar spaghettibandjes, zomerse bloemen jurk en bijpassende lipstick. Ze deelt:
“Vandaag ben ik trots op mezelf. Vandaag is mooi omdat ik deze jurk heb aangetrokken. Ik voel me ongemakkelijk vanwege mijn huidproblemen, maar vandaag probeer ik van mezelf te houden”
Na een korte stilte bedanken de meiden haar met een simpel handgebaar dat ze de moed had dit te delen. Jenna strekt haar armen uit, brengt hen zo symbolisch dichterbij en ontvangt hun liefde.
Het wordt duidelijk dat de meeste meiden die ochtend wakker zijn geworden met een of andere onzekerheid die dreigend boven hun hoofd hangt. Vaak zijn het dingen die door familieleden over hen zijn uitgesproken. In onze kring mogen we naar elkaar luisteren en woorden geven aan onze worsteling.
We openen een tas met diverse korte broeken, t-shirts en badpakken en proberen uit te zoeken wie waarin past. Langzamerhand gaan de meiden overstag en besluiten ook te gaan zwemmen.
Uiteindelijk heeft iedereen een geschikte zwem-combinatie gevonden en gaan ze zich in groepjes achter de bosjes omkleden. Ze komen terug met de meest uiteenlopende combinaties van kleren die ze zelf niet meegenomen hadden.
Samen gaan we de zee in.
Een van de eerste lessen (en uitdagingen) is het leren drijven. Het is ook mijn favoriete moment.
Nu iedereen de voeten nat heeft en lekker aan het spetteren is, komt een van de jonge vrouwen naar me toe en zegt: “Allie, ik wil leren zwemmen.”
Hand in hand lopen we verder het water in.
Wie geen angst heeft, kent geen moed. Wie zijn angst in de ogen kijkt, ademt moed.
De rest van de dag klinken opmerkingen zoals: “Je kan het! Ik ben er, ik laat je niet alleen. Je kan het, het is je gelukt! Samen kunnen wij het!”
Langzamerhand verandert de gespannen stilte in een lawaai van gierende, gillende meiden die spelen en het water ontdekken.
“Iedereen kijk! Het is zo prachtig!”
Basi, met haar zware katoenen shirt, leggings en duikbril, blaast enthousiast bubbels onderwater (met haar hoofd 15 seconden lang onder water vergeleken met de 2-5 seconden van haar vriendinnen)
Een uur later springt ze opeens op en roept, “Jongens, het is zo mooi onder water! Je moet je ogen open doen! Luister iedereen, je moet dit doen! Het is zo prachtig!”
Ze laat iedereen zien hoe ze hun duikbril correct op moeten zetten, en hand in hand lopen we door het ondiepe water om de schoonheid van de zeebodem te ontdekken.
Wildernis avonturen
Ali en zijn vijf vrienden van het voetbalteam namen met een aantal anderen deel aan een vierdaagse trektocht door het Pindosgebergte in noordwest Griekenland. Hij was bergwandelen niet zo gewend en op het eerste stukje klimmen begon hij al te hijgen en puffen. De andere jongens plaagden hem op subtiele en minder subtiele wijze. Het was moeilijk voor Ali om de moed erin te houden.
Ali ploeterde zwijgend door. Met zijn wat zwaardere bouw is hij gewend om gepest te worden door zijn teamgenoten. Hij verdroeg de opmerkingen, net als zijn rugzak, zonder te klagen.
De volgende ochtend stonden we met frisse moed op, uitgerust van een nacht kamperen aan de oever van een rivier en versterkt door een kom warme havermout. We vervolgden onze route door de bergkloof en balanceerden van steen tot steen bij elke rivieroversteek.
Halverwege de dag hadden we het zwaarste stuk nog voor de boeg: een klim van 700 meter vanuit de vallei. Ali en ik verlieten ons idyllische lunchplekje een half uur eerder dan de rest en probeerden op die manier een voorsprong te krijgen. Zo zou hij niet steeds ontmoedigd worden door de plagerijen van de anderen. Samen namen we de berg, stap voor stap, van boom naar boom. We zetten steeds kleine, haalbare doelen en namen dan twintig of dertig stappen, met brandende spieren, tot de volgende korte stop. Na drie uur lopen haalden Ali’s vrienden ons eindelijk in terwijl wij op hen wachtten naast een bron. Ze konden niet geloven hoe ver we hadden gelopen.
Iedereen was nu zo ongeveer aan het eind van z’n Latijn, maar we moesten verder. Twee van de oudere tieners besloten om Ali te bemoedigen op deze laatste martelende etappe: ze namen zijn rugzak bovenop die van henzelf en zo ploeterden ze samen verder. Het landschap ontsloot zich, we liepen door alpenweiden die bedekt waren met wilde narcissen, lelies en tulpen, en op de rotsige bergkammen groeiden eeuwenoude, knoestige dennenbomen. Uiteindelijke bereikten we de top en ons doel kwam in zicht: twee juweelachtige bergmeertjes verbonden door een waterval, met een grasveld ernaast als ideale kampeerplek.
Ali en zijn vrienden waren te vermoeid voor een vreugdedansje, maar we omhelsden elkaar en gaven elkaar de vijf. Die avond, in een kring rond het kampvuur, deelden we onze dromen voor de toekomst, wie voor ons een voorbeeld is geweest en hoe wij veranderd zijn in het leven. Onze vriendschapsband en teamgeest waren sterker geworden.
Bedankt voor je meeleven, gebed en ondersteuning! Zo help jij ook mee om deze tieners te laten ervaren hoe een leven met Jezus eruit kan zien.
Bid voor deze tieners, dat ze hun weg kunnen vinden door de vaak moeilijke en verwarrende levensomstandigheden waarin ze verkeren.
Bid ook voor ons. Wij zijn begonnen aan een verlofperiode van zes maanden waarin wij buiten Griekenland moeten zijn. Wij zijn nog tot eind september in Nederland, waarna we voor een paar maanden in Amerika hopen te zijn. We komen dan begin januari terug voor nog een maand in Nederland. We hebben veel kilometers te reizen en veel bezoekjes om af te leggen.
Laat ons weten als je graag met ons zou willen afspreken deze maand, we hebben nog (beperkt) tijd vrij in ons schema.