Viewing entries in
Nederlands
De situatie voor vluchtelingen in Athene en in Griekenland verandert constant, en de afgelopen maanden komen er weer toenemende aantallen aan op de Griekse eilanden. We hadden de gelegenheid om een van die eilanden, Samos, te bezoeken. Daarnaast genoten van een weekend op de conferentie van de Vereniging voor Griekse Christelijke Kunstenaars, en we zijn nieuwe mogelijkheden voor bediening in en buiten Athene aan het verkennen.
Het afgelopen jaar stond in het teken van reizen en afscheid nemen voor ons. Een reis naar de plek waar Henk Jan jaren geleden opgroeide nam een onverwachte wending…
Als je denkt aan Griekenland in de zomer, denk je waarschijnlijk vooral aan strandpret. Maar voor iemand die nooit heeft leren zwemmen of voor wie de aanblik van water traumatische ervaringen oproept, voelt de zee meer als een onbekend, angstwekkend gevaar. Met de bemoedigende woorden, “Je kan het! Ik ben hier, ik laat je niet alleen. Samen kunnen we het!” overkwamen de tienermeiden hun angsten.
Oorlog was een constante realiteit in Zacks kindertijd aangezien zijn dorp op de frontlinie lag. Nu hij in Griekenland zijn weg moet proberen te vinden, is het moeilijk voor te stellen wat een kloof er ligt tussen de verschillende werelden waar hij in groot geworden is. Hoe moet hij ooit deze tegenstrijdige levenservaringen met elkaar in overeenstemming brengen? Waar ligt zijn identiteit in deze wereld?
Het afgelopen halfjaar was een intensieve tijd met onverwachte wendingen. We willen jullie een kijkje geven hoe God temidden van deze gebeurtenissen aan het werk is in de vluchtelingengemeenschap in Athene, vooral onder tieners.
Het is alweer een maand geleden dat Afghanistan is veroverd door de Taliban. Nu de eerste schok voorbij is en de media weer elders de aandacht op richt, willen we jullie uitnodigen om te blijven bidden voor dit land.
Wat hebben een Amerikaanse Nederlander, een Iraniër, een Hazara-Afghaan en een Pashtoen-Afghaan in het algemeen?
Wat leven we in een rare tijd.
Over de hele wereld zijn levens van mensen op hun kop gezet, en elke week brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee.
Wij mochten samen met jullie naast vluchtelingen staan in deze kritieke omstandigheden. Lees hoe…
Het was bijzonder om dit jaar het Kerstfeest samen met onze vluchteling vrienden te mogen vieren. We deelden met hen onze familietradities en het tijdloze verhaal van Immanuël, God met ons, Jezus, die voor ons geboren werd. Maar een van onze vrienden moest de kerstdagen achter slot en grendel doorbrengen…
Op een nacht had Somaye een droom. Vol enthousiasme deelde ze de droom met haar man, en samen gingen ze op zoek naar antwoorden. Ze stelden hun vragen over de Heer, religie, het geloof, en de man in het wit…
De afgelopen maand mochten we vier wonderen zien gebeuren! Lees in deze nieuwsbrief over Matt’s vrijlating uit de gevangenis, de geboorte van baby Samuel, over Nadia’s man die verloren was en hoe Jezus verscheen in een droom.
We hebben een drukke, maar mooie zomer achter de rug met veel tijd voor speciale activiteiten met vluchtelingen. Vooral tijdens de zomerkampen zagen we God op bijzondere manieren aan het werk. Hier een aantal hoogtepunten…
Pasen is de belangrijkste feestdag in het Griekse Orthodoxe jaar. Voor Griekse families is Pasen een goede gelegenheid om ruzies bij te leggen en samen te komen. Het is een mooi beeld van hoe God ons met zichzelf verzoent door het offer van zijn Zoon! In ons werk in Helping Hands hebben we soms de kans om bijzondere verhalen van verzoening mee te maken, zoals Fardin’s verhaal…
Het is alweer maart, maar alsnog een gelukkig nieuw jaar gewenst vanuit Athene! Er is de laatste tijd veel gebeurd.Als hoogtepunt in december hielden we kerstmaaltijden voor vluchtelingen. We hebben ook het voorrecht gehad om een speciaal Afghaans gezin, Amir en Lucy met hun kinderen, te leren kennen.
Een hartelijke groet uit Athene, Griekenland! We zijn God dankbaar voor zijn voorziening op allerlei manieren zodat wij hier nu kunnen zijn en deel kunnen gaan uitmaken van het werk onder vluchtelingen in Athene. In deze nieuwsbrief hopen wij jullie een indruk te geven van ons leven hier.
Twee weken geleden kwamen we terug in ons kikkerlandje, of, zoals Allie het uitdrukt, 'het land van koffie, thee en klompen'. Dit is onze laatste stop voor ons vertrek naar Athene, Griekenland midden september.
Halverwege!
Deze zomer hadden we de gelegenheid om een aantal trainingen te volgen, die ons zullen helpen in ons toekomstige werk onder vluchtelingen in Griekenland. Ons vertrek naar Griekenland komt dichterbij. We zien er naar uit om veel van jullie in augustus te ontmoeten als we op doorreis zijn naar Athene.
We hebben net 50% van ons benodigde support door toegezegde giften bereikt. Dank aan iedereen die zich aangemeld heeft om ons te ondersteunen! Om in september naar Athene te kunnen verhuizen moeten we 100% bereikt hebben. Zou je er over willen nadenken om ons op reguliere basis te ondersteunen?
Eerder in juni heeft Henk Jan een cursus gevolgd om Engels als tweede taal te onderwijzen. Deze cursus werd aangeboden door een christelijke universiteit bij ons in de buurt en was bedoeld voor iedereen die Engelse taallessen wil geven als middel om mensen te bereiken voor Jezus. De week was volgepakt. Niet alleen technische aspecten zoals grammatica, fonetiek en lesplanning kwamen aan bod, maar ook de filosofie achter het lesgeven: hoe houd je rekening met de cultuur en vragen van je leerlingen en hoe kun je door de lessen heen effectief getuigen van je geloof?
Terwijl Henk Jan daarmee bezig was, ging Allie op weg naar Seattle (aan de westkust van de VS) voor een cursus "First Aid Arts". Deze cursus leert professionele hulpverleners en vrijwilligers op een laagdrempelige manier om creatieve middelen in te zetten in traumaverwerking.
De meeste mede-cursisten waren GZ-psychologen en therapeuten. Allie voelde zich in eerste instantie nogal ontoereikend met haar beperkte ervaring. Maar ze leerde veel van de aanwezige ervaring en uiteindelijk gaf het haar juist bevestiging en inspiratie. Ze heeft nu meer zelfvertrouwen in haar begrip van en omgaan met trauma.
Er werd geoefend met verschillende creatieve activiteiten die mensen helpen weerbaarder te worden en uitdrukking te geven aan de verschrikkingen die ze hebben ondergaan. De cursisten werkten samen om de begrippen en praktijken aan te passen aan de cultuur en context waarin zij werken. Allie heeft nu de nodige kennis om wat ze geleerd heeft toe te passen in de situatie van het vluchtelingencentrum in Athene. Ze hoopt daar op een eenvoudige manier traumazorg uit te kunnen voeren.
Momenteel zijn we middenin een verplichte training van onze zendingsorganisatie (ITeams) van twee weken als voorbereiding op ons werk 'in het veld'. Dit is een intensieve tijd waarin we leren over de missie en het strategisch beleid van ITeams en haar toepassing in verschillende landen en culturen. We zullen ook andere werkers leren kennen die naar verschillende delen van de wereld worden uitgezonden. Tenslotte is er ook aandacht voor ons eigen geestelijk welzijn.
Praises and Prayer Requests:
Gebed en dankzegging:
- Wij zijn blij met de gelegenheden die we hebben gehad om verschillende trainingen te volgen. Bid dat deze kennis in de toekomst goed van pas zal komen, en dat God ons voortdurend zal voorbereiden op Zijn werk.
- Bid voor voorziening in onze financiën zodat we op schema, begin september, kunnen verhuizen naar Griekenland.
- Bid dat we steeds op de Heer zullen zien en ons vast zullen houden aan de visie die Hij ons heeft gegeven.
- Dank God voor zijn leiding en uitkomst in een aantal logistieke kwesties, waardoor we verdere stappen kunnen zetten richting vertrek naar Griekenland.
- Eind maart waren wij betrokken bij een concert voor vluchtelingen, waar ook het Evangelie werd gedeeld in het Arabisch. Er waren o.a. een aantal Syrische families, nog maar pas aangekomen in het land. Veel van deze mensen zijn in contact gebracht met lokale kerken.
- Dank voor voldoende inkomsten uit tuinierwerk en andere klussen om in ons levensonderhoud te voorzien.
Vrijdag is er theehuis. Het centrum is dan open voor iedereen: niet alleen voor vluchtelingen maar ook voor Griekse autochtonen en immigranten die al langer in het land wonen. Het is een hectische dag met overal activiteit. Voor de keuken staan mensen in de rij, wachtend op een kop thee, en er vormen zich groepjes rond de tafels. Mensen groeten oude bekenden en spelen een potje schaken.
Er is van alles te doen. Ik zie Allie eerst thee schenken. Later speelt ze 'mini basketbal' met een paar jongens, dan gaat ze op zoektocht naar wat baby voeding en daarna zie ik haar lopen met haar armen vol knutselmateriaal, een groep kinderen op haar hielen.
Er vormen zich groepjes mensen van dezelfde taal en cultuur. Er zijn tafels met Afghaanse families, met Iraniërs, sommige met alleen mannen en andere met alleen vrouwen. In een hoek zit een groep Grieks-sprekende mannen die er uitzien alsof ze dakloos zijn. Ik probeer mijn paar woorden Grieks op hen uit.
Even later zie ik een groepje Afrikanen binnenlopen die hun eigen taal spreken. Ik voel gelijk de warmte en verbondenheid die ik gewend ben van mijn tijd in Afrika. Toevallig loopt Allie langs en uit gewoonte zeg ik tegen haar 'ça va?' (’hoe gaat het?’ in het Frans). De Afrikanen kijken verbaasd op. Het blijkt dat ze uit Congo komen, en Frans spreken. Allie komt erbij zitten en samen lukt het ons om ze te helpen aan wat ze nodig hebben - warme truien en sokken om de koude winter door te komen. We nemen afscheid en voelen weer die warmte en verbondenheid.
Het is fijn dat we de Franssprekende Congolezen met raad en daad konden bijstaan, maar we zien ook uit naar de uitdaging om een nieuwe taal en cultuur te leren kennen: die van de Afghaanse en Iraanse vluchtelingen, de voornaamste doelgroep van het 'Helping Hands' centrum. Eerst moeten we Grieks leren (daar zijn we nu al mee begonnen), maar als we eenmaal in Athene wonen zullen we ons vooral richten op Farsi, de taal die door Afghanen en Iraniërs wordt gesproken. Juist met deze mensen hopen we contact te krijgen.
WERELD-KAMPIOENSCHAP
Tegen het einde van de dag begin ik een potje tafelvoetbal met een 12 jarige jongen die ik een paar dagen eerder had ontmoet. Hij is hier met zijn vader. Zijn moeder en oudere broers en zussen zijn al vooruit gegaan naar Zwitserland, en hij weet niet wanneer hij ze weer zal zien. De piepkleine tafel zorgt voor veel plezier. Er komt een Finse vrijwilliger bij zitten en nu wordt het een heus wereldkampioenschap! Er is veel gejuich en gelach bij elk doelpunt (en elke misser).
Bidt met ons dat God deuren opent zodat wij nog meer kunnen delen over ons werk.
Bidt voor Venezuela, waar Allie's broer en schoonzus wonen met hun twee kindjes. Er is een politieke en economische crisis met veel onrust. Bidt voor hun veiligheid en voor de school waar zij werken, de leerlingen en collega-leraren.
We zijn bemoedigd door de mensen die biddend om ons heen staan. Als je graag meer regelmatige gebedsupdates van ons zou willen ontvangen, meld je dan aan voor ons gebedsteam.
In de laatste paar maanden zijn we druk geweest met fondsenwerving in de V.S. We hebben spreekbeurten gehad in twee gemeenten hier in de buurt. We hadden zelfs een heerlijke Griekse lunch tijdens een presentatie na de kerkdienst. We hebben veel nieuwe mensen leren kennen en oude bekenden weer gezien. Het is fijn dat mensen de visie krijgen voor wat God aan het doen is in Athene.
Dank aan iedereen die ons nu al ondersteunt!
We hebben dus nog een eindje te gaan in de komende maanden voor ons vertrek deze zomer.
Veel van jullie hebben interesse getoond in ons werk. Laat ons weten als je nog vragen hebt. Als je er aan denkt om ons maandelijks te ondersteunen, is het fijn om dit zo vroeg mogelijk te weten - zo kunnen wij beter vooruit plannen.
Je kan er natuurlijk voor kiezen om nu of juist later te beginnen met ondersteunen. De giften die nu al binnenkomen dekken onze eenmalige kosten zoals training, taalschool en verhuiskosten.
Eind juli hopen wij terug te komen naar Nederland en ruim een maand daar door te brengen. Eind augustus hopen we van daar naar Griekenland te vertrekken. We zouden het fijn vinden om veel van jullie dan (weer) te zien, dus stuur een berichtje! Ook zoeken we nieuwe contacten om de visie te delen die God ons gegeven heeft. Laat ons weten als je hierin met ons wilt meedenken.
Hartelijke groet vanuit een winterachtig Elgin, Illinois (VS)!
Midden december hebben we een mooi bezoek gebracht aan het vluchtelingencentrum ‘Helping Hands’ (de Athens Refugee Center). Hoewel we er een paar dagen later aankwamen dan gepland vanuit Paros vanwege een staking van het veerbootpersoneel, hebben we het hele weekprogramma mee kunnen maken. De boottocht van 5 uur bracht ons van het rustige eiland waar Allie de schilder- en tekencursus volgde naar de hectiek van een wereldstad: een totaal andere wereld.
Tijdens de week in Athene hebben we veel kleine dingen meegemaakt, die alles bij elkaar opgeteld toch een diepe indruk hebben achtergelaten. We kunnen niet alles in één nieuwsbrief passen, maar we hopen u hier een indruk te geven van onze ervaringen.
De eerste dag mochten we gelijk naar een teamvergadering in het huis van een Finse familie. We voelden ons al snel thuis bij deze mensen, die in het komende jaar onze collega's (en vrienden) zullen worden.
Er zijn verschillende leeftijden en nationaliteiten vertegenwoordigd in het team. Sommigen hebben al jaren ervaring, andere zijn nog nieuw. Er is een jong stel uit Duitsland dat pas begonnen is. We zien er naar uit om hen beter te leren kennen en om meer continuïteit in onze vriendschappen te hebben.
De deuren van het 'Helping Hands' centrum gaan open en de eerste families staan al voor de deur. We groeten ze met "Salaam," en delen plastic tasjes uit zodat de vluchtelingen kleren kunnen uitzoeken terwijl de maaltijd wordt klaargemaakt.
Al snel is het een drukte van belang. Overal zien we mensen door de rekken met tweedehands kleren snuffelen, zoeken naar iets wat past. Ondertussen proberen wij de boel een beetje netjes te houden en kleren terug te hangen. Het zou zo een plaatje uit de Hema of Zeeman kunnen zijn. Toch is dit heel anders.
Kleren uitdelen lijkt een typische, banale vorm van hulpverlening. Maar in de vluchtelingenkampen gaat het er vaak anders aan toe. Een gezin krijgt de keus uit misschien maar 3 kledingstukken. Als het niet past of niet nodig is (laat staan als de kleur niet bevalt) is het "graag of niet!"
In Helping Hands krijgen vluchtelingen de gelegenheid om zelf uit te zoeken wat ze willen en hun tassen te vullen. Het is mooi om op een simpele manier iets te kunnen betekenen.
Kleren uitzoeken aan het begin van de dag
“Ik hou zelf niet zo van winkelen, en voel me niet bepaald bevoegd om voor iemand anders de maat te beoordelen. Maar als een vrouw van rond de 40 met donker haar, deels bedekt door een sjaal, de moed opvat om mij om hulp te vragen in een taal die haar vreemd is, kan ik toch geen nee zeggen?
Ik help haar een jas uit te kiezen. Zij verdwijnt in de badkamer (die dienst doet als paskamer) en een paar minuten later zie ik haar weer. Vol trots toont ze mij haar nieuwe winterjas, die goed past! Haar dankbare glimlach zegt genoeg. Ik ben omringd door mensen die alles hebben moeten achterlaten: hun thuis, hun bewegingsvrijheid en zelfbeschikking. Toch zijn we hier even niet meer een hulpverlener en een vluchteling, een Amerikaan en een Afghaan - wij zijn gewoon twee vrouwen aan het winkelen.”
Henk: Stel je voor: een vertrekhal op een vliegveld die helemaal leeg is. In plaats van balies, winkels en rijen mensen, staat het nu vol met tenten. Tussen de tenten hangen lakens als afscheidingen tussen de kleine woongedeeltes. Het geeft een schijn van privacy.
De kou is een voorbode van de winter die komt (zonder verwarming). Als ik naar de WC moet zie ik al snel het effect van een te klein aantal WC's voor de duizenden mensen die hier wonen - bij de ingang komt de stank me al tegemoet.
Eerst weet ik niet waar ik heen moet of met wie ik kan praten. Misschien hoor ik hier wel helemaal niet. Er zijn zoveel onbekende gezichten, zoveel gezinnen.
Gelukkig vinden we al snel een vader en zijn zoon die we kennen van Helping Hands (veel van de bezoekers van het Helping Hands centrum wonen hier). We worden uitgenodigd voor een kop thee bij hun tent en ik voel me gelijk wat meer op mijn gemak. Net als ik aanstalten maak om te vertrekken, wordt de lunch geserveerd, en we kunnen niet anders dan blijven eten. Ik wordt stil van de warme gastvrijheid die we meemaken temidden van de onzekere en moeilijke omstandigheden. Uiteindelijk besteden we ruim drie uur bij deze mensen. Met handen en voeten (en Google Translate) lukt het ons om iets te delen van onze levens.
““Ik heb al zo vaak vertraging gehad in vliegvelden en heb er ook al heel wat nachten doorgebracht, maar dit is een compleet ander verhaal. Wat een tragische ironie: al deze mensen die vastzitten op een oud vliegveld, pal onder het bord ‘Vertrekhal’. ”
Het officiele vluchtelingenkamp in het verlaten vliegveld bestaat uit rijen tenten met lakens als schermen om de schijn van privacy te creëren.
Allie: Het is druk in Helping Hands. Terwijl we de maaltijd proberen voor te bereiden moeten we links en rechts vragen beantwoorden en proberen om de rennende en spelende kinderen niet voor de voet te lopen. Ik wordt opeens verast door een botsing - een grote warme knuffel om mijn middel! Ik kijk omlaag en zie een paar glinsterende bruine ogen die mij wijd opengesperd aankijken. Haar bruine bloempotkapsel, roze disney princes shirt en pyjamabroek geven een komische indruk. Ze heeft een grote, maffe lach op haar gezicht.
Fatima is 8 jaar en vind het heerlijk om in Helping Hands te zijn. Ze komt er regelmatig met haar familie. Vol trots laat ze mij haar werkjes zien in de knutselkamer: een plantje dat juist is ontkiemd. Een glinsterende kerstster.
Als het tijd is om te vertrekken, aarzelt ze en blijft ze nog even rondhangen. Ze kijkt naar haar knutselwerkjes en peinst er over welke ze mee zal nemen. Die avond gaat ze namelijk voor goed weg.
Fatima gaat op reis, samen met haar oom en tante, geholpen door mensensmokkelaars. Er is niet genoeg geld voor iedereen om te gaan, dus haar ouders moeten achterblijven in Athene. Ik vraag mij af of iemand Fatima heeft uitgelegd wat er gaat gebeuren. Begrijpt ze wel de ernst van de situatie? De onzekerheid van waar ze terecht zal komen, en of ze überhaupt ooit haar moeder weer zal zien?
Met tranen in onze ogen bidden we om een zegen voor deze familie voordat ze vertrekken uit het centrum.
Ik was geschokt om te zien hoeveel families er gescheiden zijn. In een week ontmoette verschillende jonge kinderen die waarvan een of beide ouders vooruit gereisd waren, in de hoop een veiliger overtocht te regelen voor hun kinderen via gezinshereniging. Maar dit proces kan jaren duren en het beleid verandert constant. Daarom wordt smokkelen toch vaak een aantrekkelijke optie.
De volgende dag staan er douches voor vrouwen op het programma. Onverwachts zien we Fatima's moeder en tante weer. De smokkelaars hebben (om onbekende redenen) de tocht uitgesteld, en Fatima en haar oom en tante zijn niet vertrokken. Later op de dag wordt haar moeder opgebeld: in de tussentijd is er wat meer geld bij elkaar geschraapt, en nu kan Fatima's moeder ook mee op reis.
Die avond nemen we weer afscheid. We zijn dankbaar dat Fatima en haar moeder in ieder geval samen zullen zijn, en vertrouwen op Gods bescherming tegen de gevaren van de reis en van de smokkelaars zelf.
Allie: Later in de week ontmoet ik een andere groep vrouwen die ook binnenkort gaat vertrekken. Ze willen met hun kinderen de reis van ruim 2500 kilometer naar Duitsland wagen, waar de oudste vrouw een zoon heeft wonen. Ik deel niet in hun vreugdevolle optimisme, en ben juist bezorgd. Het is al koud, zelfs hier in Athene. Ze zijn alleen als vrouwen.
Van Athene naar het noorden en westen van Europa is (al helemaal in de winter) een gevaarlijke reis van duizenden kilometers. De grenzen zijn nu gesloten, dus de vluchtelingen die ervoor kiezen om de reis te ondernemen zijn afhankelijk van gevaarlijke mensensmokkelaars. In december neemt het aantal vluchtelingen dat de tocht waagt juist toe. Het is makkelijker om niet op te vallen omdat er rond de feestdagen meer gewoon verkeer is.
Toch zie ik in de ogen van de oma de blijdschap in het vooruitzicht dat ze haar zoon binnenkort na jaren weer zal zien.
Ik voel me hulpeloos. De maaltijd en de warme kleren die wij kunnen geven lijken zo ontoereikend. Ik kan niet meer doen dan ze met onze gebeden op weg sturen.
Er is enorme nood in Athene. De stad, die al kampt met een economische crisis, biedt nu plaats aan zo'n 10.000 vluchtelingen. De kampen zijn overvol. Toch heeft het Helping Hands centrum maar ruimte voor 130 mensen . Er zijn zelfs wachtlijsten om gebruik te maken van de maaltijden, douches en wasmachines.
We zouden zo graag meer willen doen - meer mensen helpen, meer maaltijden uitdelen. Toch is de beperkte capaciteit opzettelijk - zo kunnen we juist de één-op-één aandacht geven die zo nodig is.
Is er misschien een manier om je deze maand bij ons aan te sluiten? Misschien kan je aan tafel een keer bidden voor Fatima en andere vluchtelingkinderen die onderweg zijn. Of misschien kan je overwegen om ons financieel te ondersteunen. Wij hebben ingezien dat God de kleine dingen gebruikt en kan vermenigvuldigen tot zijn eer.
Toen we onze laatste nieuwsbrief verstuurden, hadden we net een belangrijke beslissing genomen. We waren eerst van plan om in het voorjaar naar de school voor beeldende kunst te gaan, maar dat ging niet door. Nu had Allie een uitnodiging gekregen om dit najaar al te komen, en we besloten de uitnodiging aan te nemen. Dit betekende dat onze planning voor dit halfjaar helemaal op zijn kop kwam te staan. We zouden minder tijd hebben om in Nederland presentaties te geven en mensen te ontmoeten (en we missen helaas de Oosterhuis familiereünie!). Toch hadden we het idee dat dit de juiste beslissing was. Wij zien deze school niet alleen als nuttige voorbereiding op ons toekomstige werk in Athene maar zagen het ook als een mogelijkheid voor Allie om zich zich verder in haar vakgebied te bekwamen, in een tijd dat we nog niet zo veel andere verantwoordelijkheden hebben. Prijs de Heer, de beurzen kwamen rond en zo kon Allie op 10 september beginnen.
We pakten onze rugzakken in en zijn liftend naar Pistoia, Italië gegaan voor het eerste deel van de opleiding. Degenen die ons een beetje kennen weten dat we graag liften als goedkoop vervoermiddel. Bovendien ontmoet je allerlei interessante mensen onderweg. De reis verliep voorspoedig en na een overnachting in Zwitserland bij kennissen kwamen we de tweede avond veilig aan in Pistoia. Henk Jan kon een paar dagen bij Allie blijven, waarna hij terug is gelift.
Allie vond het heerlijk om het tekenen en schilderen weer op te pakken, terwijl Henk Jan in Nederland wat kon bijverdienen en bezoekjes kon afleggen.
Na een maand vloog Henk Jan naar Athene waar Allie en de andere studenten de volgende dag ook aankwamen. Terwijl hij op haar wachtte, bracht hij een bezoek aan “Helping Hands” (de officiële naam van Athens Refugee Center). Er stond die dag een maaltijd voor Afghaanse families op het programma. Zo kon hij al een voorproefje krijgen van onze toekomstige bediening. Vanuit Athene vertrokken we samen met de boot naar Paros waar Allie haar opleiding nu vervolgt.
Dagelijks leven op Paros
Allie is heel blij om na 6 jaar terug te zijn op Paros. De docenten zijn erg vriendelijk en bemoedigend. Ze is intussen volop bezig met lessen in tekenen, olie verven en fotografie, en ze heeft meer dan genoeg projecten om haar bezig te houden.
- Dank voor Gods voorziening tot hier toe
- Dank voor de gelegenheden om te delen in Nederland
- Dank voor de voorspoedige bevalling van ons nichtje Joy
- Bid voor een goed getuigenis onder de andere (niet-gelovige) studenten en leraren
- Bid voor een vruchtbaar bezoek aan Helping Hands in Athene volgende maand
- Bid dat God zal voorzien in een verblijfplek voor ons in Amerika
Onze reis naar Syros voor Allie's studentenvisum
Begin december is Allie klaar met de opleiding. We reizen terug via Athene waar we een week op bezoek gaan bij Helping Hands. Dit geeft ons tijd om het weekprogramma mee te maken, plus een speciale kerstmaaltijd. We hopen ook het team te leren kennen en een indruk te krijgen van wat onze rol zal zijn. Meer daarover in onze volgende nieuwsbrief.
Na het bezoek in Athene vliegen we terug naar Amerika om Kerst met Allie’s familie door te brengen. Die is sinds kort uitgebreidt: bij Allie’s broer en schoonzus is op 1 november een tweede kindje geboren, genaamd Joy! We zien er naar uit om iedereen weer te zien. Vanaf januari hopen we verder te gaan met fondswerving in Amerika en zullen we verdere voorbereidingen treffen voor het werk in Athene.
De makers van dit flimpje zijn op bezoek geweest in Helping Hands. Masud, wiens verhaal verteld wordt, is nu nog betrokken als vrijwilliger en deelt het Goede Nieuws vrijuit met zijn mede-vluchtelingen.
We zijn bemoedigd door de respons die we hebben gekregen na onze presentaties. Velen van jullie hebben zich aangemeld voor onze nieuwbrief of toegezegd om ons te ondersteunen. Dank aan alle gevers! We schatten in dat rond 20% van onze maandelijkse ondersteuning toegezegd is. Dit is een grote vooruitgang sinds de vorige keer, maar we zijn er nog niet. We hebben nog meer mensen nodig in onze achterban.
Sommigen van jullie hebben misschien vragen over hoe het zit met onze financiën. We hebben momenteel bij ITeams de status ‘vrijwilliger’. De financiën die nu binnenkomen worden door ITeams bewaard. Zodra we officieel beginnen met het werk (als we naar Athene verhuizen) zullen we ons maandelijkse ‘salaris’ ontvangen vanuit de giften die bij ITeams binnenkomen. De extra financiën die nu al opgespaard worden (door maandelijkse en eenmalige giften), zullen we o.a. kunnen gebruiken voor eenmalige (opstart) kosten. Laat ons horen als je hierover nog vragen hebt!
Aan het einde van de zomer hadden we nog de gelegenheid om in twee gemeentes kort iets te vertellen: Hoop voor Noord in Amsterdam en de Westfriese Evangeliegemeente in Grootebroek. Het was fijn om veel familie en vrienden weer te zien en nieuwe mensen te spreken, en om onze visie voor het werk in Athene te kunnen delen.
